De Machu Picchu staat hoog op de bucket list van menig toerist en avonturier. Dat The Telegraph Peru uitriep tot één van de 10 mooiste landen ter wereld heeft niet enkel met de tijdloze charme van deze toeristische trekpleister te maken. Mijn bloemlezing uit het diverse, ietwat minder platgereden aanbod in het land van de Inca’s.
"Hidden gems van Peru" valt misschien moeilijk te rijmen met de drukke hoofdstad van Peru, maar toch neem ik het voortouw om Lima toe te voegen aan dit lijstje. Vaak brengen toeristen hier maar een nachtje door en reizen dan verder naar andere bestemmingen en zo blijft deze wereldstad soms toch onder de radar, wat jammer is.
Lima: culinair genieten op wereldniveau
Het eerste dat we te zien kregen, was niet zo wauw: een drukke randstad met smog die de groezelige gebouwen nog meer deed tanen. Een voorbereide reiziger weet echter dat er in Lima een aantal levendige buurten zijn waar het aangenaam verblijven is. Denk bijvoorbeeld aan het upscale Miraflores en het relaxte Barranca waar creatieve zielen graag vertoeven. Mooie residentiële huizen, gezellige koffiebars, kunstgalerijtjes, pakkende street art en parken om te bekomen van de hustle and bustle die een wereldstad met zich meebrengt.
DE reden om Lima een aantal maanden voor vertrek in je reisprogramma op te nemen is misschien wel de aanwezigheid van maar liefst twee restaurants die op het lijstje van de Beste Restaurants ter Wereld staan. Een tafeltje reserveren is geen sinecure maar lukt beter dan bij Europese culinaire evenknieën. En zo belandden wij met een vleugje geluk bij Maido, de uitgelezen plek om de Nikkei keuken te proeven. Een cuisine waar Japanse technieken bereidingen worden toegepast op lokale Peruaanse ingrediënten en gerechten.
Je kan natuurlijk niet elke avond in een sterrenrestaurant gaan eten. Lima heeft gelukkig ook heel wat betaalbare alternatieven, ook op vlak van street food. Nog vóór we hadden besloten naar Peru af te reizen had ik het eettentje Al Toke Pez al in een smaakmakende documentaire op Netflix gespot. De potten van dit in het centrum gelegen tentje worden bestierd door Toshi Matsufuji. Als hij het pad van zijn vader Dario had gevolgd, dan was hij waarschijnlijk nu eigenaar van een respectabel chic restaurant in Lima geweest, maar zijn voorliefde voor street food bracht hem naar een piepklein eethuisje van pakweg vijf op vijf vierkante meter waar je met laten we zeggen acht hongerige magen rond een bar kan gaan zitten om te genieten van een aantal Peruaanse specialiteiten. Samen met twee personeelsleden tovert hij in een mum van tijd de meest smaakvolle gerechten op tafel, of de bartafel in dit geval. De perfecte smakencombinatie van deze gerechtjes wordt weggespoeld met zelfgemaakte chicha morada, een zoet, fruitig drankje gemaakt van mais. Onze hongerige magen werden hier gevuld met de ‘combinado’, een combinatie van verse ceviche, rijst met zeevruchten en chicharrón (gebakken buikspek of zwoerd). Voor zes euro is dit eestfestijn dat je ook met twee kan delen van jou!
Bergstad Cusco is de ideale hub om het Andesgebergte te verkennen en de eerste stap naar trektochten en treinreizen bestemming Machu Picchu. Wij verbleven hier een aantal dagen om te acclimatiseren en ook al keken we heel erg uit naar één van de zeven wereldwonderen, heel wat andere sites in de regio deden ons reishart evenwel harder kloppen.
Pisac: waardige opwarmer voor de Machu Picchu
Ik had in mijn reisnotities vluchtig gekrabbeld dat Pisac een goed opwarmertje zou zijn ter voorbereiding van de Machu Picchu, maar deze schamele woordkeuze doet dit Inca-fort totaal geen eer aan.
Het dorpje Pisac ligt op een 40-tal minuten rijden van Cusco in de heilige vallei van de Inca’s. De plek is vooral bekend om zijn markten op zondag, dinsdag en donderdag waar in het hoogseizoen toeristen graag op elkaar drummen om een souvenir te scoren. Veel interessanter zijn de gelijknamige ruïnes die boven het stadje liggen. Je kan ze al hikend bereiken vanuit het dorp zelf, een pittige klim met een aantal kuitenbijters tot aan de heuveltop. De site is ook met een taxi of busje te bereiken. Aangezien wij niet alle onze pijlen in één keer wilden verschieten, kozen wij voor het laatste.
Veel bezoekers laten zich verwonderen door de indrukwekkende stadsruïnes en de ingenieuze landbouwterrassen die dicht bij de inkom gelegen zijn en trekken dan weer weg. Het loont echter de moeite om helemaal rond het complex te wandelen en in een soort van lus weer terug te gaan. Ook wij waagden ons aan deze wandeling en effectief: de adembenemende views waren legio en het aantal toeristen quasi nihil.
De zeven meren van Ausangate: het ene meer nog mooier dan het ander
Op social media circuleren picture perfect plaatjes van het Humantay meer. Volgens heel wat reisgidsen een niet te missen fotomoment dat vooraf wordt gegaan door een intense hike en tegenwoordig ook horden toeristen die er hun beste bergposes willen afsteken tegen het helderblauwe meer. Daar we niet zo veel zin hadden in Mount Everest taferelen (ik geef een wat overdreven vergelijking maar je snap waar ik naartoe wil), besloten we te kijken naar alternatieven met even blauwheldere hotspots die we konden bereiken vanuit Cusco. Zo schreven we ons in voor een tocht naar de zeven meren van Ausangate.
Omwille van veiligheidsredenen en de beperkte mogelijkheid om er op eigen houtje te geraken, sloten we ons aan bij een groep en een gids. Een belangrijke tip hierbij is om je conditie voor de reis op peil te houden zodat je een beetje vooraan en vooruit kunt wandelen. Met een beetje geluk kom je dan als eerste aan elk meer om een foto te nemen. Aangezien groepjes komen en gaan, vraagt het een klein beetje doorstappen en ook wat geluk uiteraard. Je moet het trouwens niet alleen voor de foto doen, want het contrast van de bonte meren die afsteken tegen de schilderachtige bergketens is er eentje om voor altijd in je geheugen te griffen.
Palccoyo: de minder bekende ‘Rainbow Mountain’
Na het innemende kleurenspel van de meren, vroegen ons breincellen om nog méér contrasten. Onze volgende stop was de Palccoyo Rainbow Mountain.
Tien jaar geleden had nog niemand van een ‘Rainbow Mountain’ gehoord, tegenwoordig prijkt er eentje op de cover van Lonely Planet Peru. Dit eigenaardig aardrijkskundig verschijnsel is ontstaan door een opeenhoping van mineralen en water, maar ook door de plaatselijke windstromingen en vochtigheid. De kleurenregenboog dankt zijn oorsprong aan de oxidatie van deze elementen op het oppervlak.
De meest populaire rainbow mountain is Vinicunca maar tegenwoordig worden er ook hikes georganiseerd naar Palccoyo, een waardig en even indrukwekkend alternatief. Het is daar nog niet over de koppen lopen en het is ook ‘maar’ 45 minuten wandelen in plaats van de twee uur durende hike naar Vinicunca.
In de omgeving van de maar liefst drie kleurrijke bergen vind je ook een uitkijkpunt te midden van een soort van stenenwoud. Een geologisch labyrint met fantastische views om even in te verdwalen.
Je moet er wel eerst een stevige rit van 3,5 uur vanuit Cusco voor over hebben en je mentaal voorbereiden op een hoogte van 4980 meter. En fysiek misschien ook, hoewel hoogteziekte niet enkel ‘onfitte’ mensen treft. Het is een lotje uit de lichaamsloterij. Mijn enige tip hierbij zou zijn: acclimatiseer eerst in Cusco voor je een dergelijke uitstap onderneemt.
Tambopata: wildlife spotten in het amazonewoud
Als ik het woord anaconda hoorde vallen in de wandelgangen van onze jungle lodge dacht ik meteen aan dat reusachtige, slecht getrukeerde exemplaar uit de gelijknamige film waarin een jonge Jennifer Lopez met veel panache het koelbloedige reptiel probeert te verslaan. Maar anaconda’s springen niet zo uit het moeras, dat leerde ik na een live encounter in het amazonewoud van Tambopata, de laatste bestemming van onze Perutrip.
Onze lodge lag op een twee uur durende bootrit van Puerto Maldonado (een stad aan de rand van het amazonewoud en dé junglehub bij uitstek). Diep genoeg om de toeristenmassa’s te ontwijken, maar op een nog zeer respectabele grote afstand van inheemse stammen. Gelukkig maar.
Bij aankomst spotten we meteen al een reusachtige kaaiman in het water, hij kwam tot op een paar meter van onze boot. Op de houten overloop, prachtig omringd door bananenbomen, werden we verwelkomd door aapjes. Ik dacht meteen dat dit wildlifspektakel in scène was gezet, maar niets is minder waar. De rest van ons verblijf kwam ik ze niet meer tegen. Beginner’s luck.
Minder geluk hadden we die nacht dat we om 3u30 moesten opstaan om in het holst van de nacht papegaaien te gaan spotten. De aanhoudende regen en storm, lieten ons niet toe om in het pikkendonker twee uur lang met een bootje de amazonerivier op te gaan. Slaap verloren, leven gered.
Gelukkig is er in het Amazonewoud geen gebrek aan fauna en flora en gingen we als waardig alternatief zeldzame wilde otters spotten, piranha’s vissen en tarantula’s wakker maken. Maar geen nood: geen enkel dier hebben we beroerd ter onzer entertainment. Ook niet de 5 meter lange, weldoorvoede anaconda die we in de late namiddag lijzig hoorden ritselen in het moerasgras. Vanop een roeibootje aanschouwde ik geluidloos en verstomd de pracht en vooral de latente kracht van de natuur.
De volgende dag hielden de regensluizen zich kalm en vertrokken we alsnog midden in de nacht naar de “Macao clay lick”; letterlijk een ophang in klei, aan de rand van de rivier. Onze gids vertelde ons met veel animo dat de papegaaien en parkieten dit beige goedje elke dag komen nuttigen om de gevaarlijke stoffen uit het fruit dat ze eten te neutraliseren. Om 6u ’s ochtends keek ik met veel bewondering hoe deze prachtvogels de voorgeprogrammeerde natuurwetten met heel veel geknetter en gefladder uitvoerden. Een kleurrijk schouwspel dat ik vanop een respectabele afstand bekeek om hen niet af te schrikken. Vervolgens genoten we even hard als de papegaaien van een smakelijk ontbijt. Breakfast with a view ga ik niet meer zo snel digitaal in de mond nemen op social media want op dat moment voelde het aan als een understatement van jewelste.